«ΟΛΑ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΨΕΜΑ»
Διαβάζεις τον στίχο “αχ βρε
κόσμε γυάλινε” και απαντάς “κάποιος είδε
τη ζωή μου όλη!”. Το μυαλό πάει σε άνδρα, αλλά όχι,
πρόκειται για γυναίκα. Το φύλο έχει σημασία, γιατί ο άνδρας νιώθει το γυαλί,
αλλά η γυναίκα το βλέπει και το καταλαβαίνει, άρα μπορεί να εξηγήσει τη θέση
του στο σώμα του κόσμου και να δώσει λύση στο εύθραυστο της ζωής. Γιατί, τι
είναι η ζωή; Εύθραυστο γυαλί με άθραυστους ανθρώπους! Ο άνθρωπος όμως βλέπει
μπροστά και ξεχνά τι έχει διαμορφώσει τη ματιά του. Στην Ελλάδα είναι η φωτιά,
η ξενιτιά, η απώλεια, το παρελθόν και η υπέρβαση που σου τα παίρνει όλα. Το μόνο
που μένει είναι η ανάγκη, η ικανότητα επιβίωσης και εκεί ανοίγονται δύο δρόμοι:
της υποκρισίας και του πόνου. Αμφότεροι ενώνονται στο γυαλί. Ο πρώτος γιατί
καταλήγει στο μεγάλο ψέμα και ο δεύτερος γιατί αφήνει τα σώματα και τις ψυχές
γυμνά και όποιος αντέξει. Η αντοχή όμως συνοδεύεται από το μακρόσυρτο “αχ!” και
την απελευθέρωση των καημών και των βιωμάτων. Κι αν ο κόσμος είναι γυάλινος και
μπαίνει φως, αυτό δεν πιάνεται, δεν μένει πάνω μας. Γι’ αυτό “θα σου δώσω
μια να σπάσεις” και ό, τι είναι να γίνει ας γίνει. Η
γυναίκα που μας τα είπε όλα, τα εξήγησε όλα, είχε όνομα: Ευτυχία
Παπαγιαννοπούλου.
