Κριτική για το βιβλίο του Αντώνη Παπαβασιλείου που παρουσιάστηκε στις 2 – 5 – 2018 στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Γρεβενών
Στέργιος Πουρνάρας Λόγια ριζωμένα, του Αντώνη Παπαβασιλείου
Παραβρέθηκα χτες στην πολύ ωραία παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του συντοπίτη μας και φίλου Αντώνη Παπαβασιλείου
Λόγια ριζωμένα σε μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα στην κατάμεστη αίθουσα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Γρεβενών. Όλοι οι ομιλητές ήταν εκλεκτοί και παρουσίασαν ο καθένας με τον δικό του λόγο και με τον καλύτερο τρόπο τόσο τη μορφή και τη δομή , όσο και το περιεχόμενο του βιβλίου. Πιστεύω ότι ο Αντώνης θα δημοσιεύσει όλες τις εισηγήσεις για να μπορέσουν να τις απολαύσουν και όσοι δεν παραβρέθηκαν στην παρουσίαση. Θέλω κι εγώ όμως να απευθύνω ένα σύντομο καλωσόρισμα στο πρώτο του βιβλίο που διαβάζεται πολύ ευχάριστα και πολύ γρήγορα και σου προσφέρει μεγάλη χαρά και αισθητική συγκίνηση και όχι μόνο.
Τα Ριζωμένα λόγια - ο τίτλος και η μορφή εμπνευσμένα από το τον Γιώργο Σεφέρη – μου θυμίζουν πολύ τα Ημερολόγια Καταστρώματος του μεγάλου μας ποιητή και δεν είναι τίποτα άλλο από μικρά εβδομαδιαία χρονικά που γράφτηκαν κάτω από την πίεση του πιεστηρίου χωρίς όμως να είναι καθόλου πιεσμένα. Βγαίνουν αυθόρμητα από την καρδιά και το θυμικό του συγγραφέα που εμπνέεται από την καθημερινότητά του και την σχολιάζει με τον δικό του ουσιαστικό και ποιοτικό λόγο και τον δικό του πρωτότυπο τρόπο χαρίζοντάς μας αυτά τα ωραία και σύντομα πεζοποιήματα που όσες φορές και να τα διαβάσεις κάτι καινούριο θα ανακαλύψεις. Αποκομίζεις διαβάζοντάς εκείνη την χαρμολύπη των Αρχαίων ή την αναστάσιμη φαιδρότητα των Χριστιανών και αισθάνεσαι μια παρηγοριά για τα βάσανα και τους καημούς του κόσμου που δεν έχουν τελειωμό. Τα λόγια του είναι μεστωμένα σαν τα στάρια του Αλωνάρη, ζωντανά και ζουμερά σαν τα σταφύλια του Τρυγητή και πολύ βαθιά ριζωμένα στην Αγία Γραφή, στις ακρογιαλιές του Ομήρου και της Αρχαιότητας, στο αγαπημένο του Βυζάντιο, στην νεότερη λογοτεχνία μας και δη στους δύο Αλεξάνδρους, τον Παπαδιαμάντη και τον Μωραϊτίδη , τον Σεφέρη και τον Ελύτη των οποίων την κοσμοθεωρία και την βιοθεωρία συνεχίζει ο Αντώνης Παπαβασιλείου σε μια κρίσιμη για τη χώρα μας εποχή.
Το πιο σημαντικό από όλα όμως είναι ότι ο συγγραφέας εμπνέεται από και σχολιάζει την πόλη μας και τα περίχωρα της και ανακαλύπτουμε στα χρονογραφήματά του γνωστά μας μέρη και γεγονότα που και εμείς βιώσαμε δοσμένα όμως με την πολύ ανθρώπινη λογοτεχνική του ματιά:
Έπειτα ήκουε και άσμα και χορόν εντόπιον
Η κόρη ρωτάει αν μπορεί να ξοδέψει όλο το κομφετί . Ο καιρός μασκαρεύτηκε, με σύννεφα και στάλες. Στην πλατεία μια ζωντάνια.
Ζουρνάδες και τύμπανα πνίγουν ευεργετικά την ανάγνωση των εφημερίδων.
Καλό πράμα να ξέρεις πως ο άνθρωπος δεν χάθηκε… Μουσική αλεξίπονος.
Αυτόν το άνθρωπο, τον μικρό τον μέγα, την Πλάση και τον Πλάστη υμνεί ο Αντώνης Παπαβασιλείου σε μια εποχή που φαίνεται ότι είναι σβησμένες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη χώρα.
Καλοτάξιδο Αντώνη το βιβλίο σου και καλή συνέχεια.
Παραβρέθηκα χτες στην πολύ ωραία παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του συντοπίτη μας και φίλου Αντώνη Παπαβασιλείου
Λόγια ριζωμένα σε μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα στην κατάμεστη αίθουσα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Γρεβενών. Όλοι οι ομιλητές ήταν εκλεκτοί και παρουσίασαν ο καθένας με τον δικό του λόγο και με τον καλύτερο τρόπο τόσο τη μορφή και τη δομή , όσο και το περιεχόμενο του βιβλίου. Πιστεύω ότι ο Αντώνης θα δημοσιεύσει όλες τις εισηγήσεις για να μπορέσουν να τις απολαύσουν και όσοι δεν παραβρέθηκαν στην παρουσίαση. Θέλω κι εγώ όμως να απευθύνω ένα σύντομο καλωσόρισμα στο πρώτο του βιβλίο που διαβάζεται πολύ ευχάριστα και πολύ γρήγορα και σου προσφέρει μεγάλη χαρά και αισθητική συγκίνηση και όχι μόνο.
Τα Ριζωμένα λόγια - ο τίτλος και η μορφή εμπνευσμένα από το τον Γιώργο Σεφέρη – μου θυμίζουν πολύ τα Ημερολόγια Καταστρώματος του μεγάλου μας ποιητή και δεν είναι τίποτα άλλο από μικρά εβδομαδιαία χρονικά που γράφτηκαν κάτω από την πίεση του πιεστηρίου χωρίς όμως να είναι καθόλου πιεσμένα. Βγαίνουν αυθόρμητα από την καρδιά και το θυμικό του συγγραφέα που εμπνέεται από την καθημερινότητά του και την σχολιάζει με τον δικό του ουσιαστικό και ποιοτικό λόγο και τον δικό του πρωτότυπο τρόπο χαρίζοντάς μας αυτά τα ωραία και σύντομα πεζοποιήματα που όσες φορές και να τα διαβάσεις κάτι καινούριο θα ανακαλύψεις. Αποκομίζεις διαβάζοντάς εκείνη την χαρμολύπη των Αρχαίων ή την αναστάσιμη φαιδρότητα των Χριστιανών και αισθάνεσαι μια παρηγοριά για τα βάσανα και τους καημούς του κόσμου που δεν έχουν τελειωμό. Τα λόγια του είναι μεστωμένα σαν τα στάρια του Αλωνάρη, ζωντανά και ζουμερά σαν τα σταφύλια του Τρυγητή και πολύ βαθιά ριζωμένα στην Αγία Γραφή, στις ακρογιαλιές του Ομήρου και της Αρχαιότητας, στο αγαπημένο του Βυζάντιο, στην νεότερη λογοτεχνία μας και δη στους δύο Αλεξάνδρους, τον Παπαδιαμάντη και τον Μωραϊτίδη , τον Σεφέρη και τον Ελύτη των οποίων την κοσμοθεωρία και την βιοθεωρία συνεχίζει ο Αντώνης Παπαβασιλείου σε μια κρίσιμη για τη χώρα μας εποχή.
Το πιο σημαντικό από όλα όμως είναι ότι ο συγγραφέας εμπνέεται από και σχολιάζει την πόλη μας και τα περίχωρα της και ανακαλύπτουμε στα χρονογραφήματά του γνωστά μας μέρη και γεγονότα που και εμείς βιώσαμε δοσμένα όμως με την πολύ ανθρώπινη λογοτεχνική του ματιά:
Έπειτα ήκουε και άσμα και χορόν εντόπιον
Η κόρη ρωτάει αν μπορεί να ξοδέψει όλο το κομφετί . Ο καιρός μασκαρεύτηκε, με σύννεφα και στάλες. Στην πλατεία μια ζωντάνια.
Ζουρνάδες και τύμπανα πνίγουν ευεργετικά την ανάγνωση των εφημερίδων.
Καλό πράμα να ξέρεις πως ο άνθρωπος δεν χάθηκε… Μουσική αλεξίπονος.
Αυτόν το άνθρωπο, τον μικρό τον μέγα, την Πλάση και τον Πλάστη υμνεί ο Αντώνης Παπαβασιλείου σε μια εποχή που φαίνεται ότι είναι σβησμένες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη χώρα.
Καλοτάξιδο Αντώνη το βιβλίο σου και καλή συνέχεια.
